Warszawska Starówka

      Warszawska Starówka, znana również jako Stara Warszawa, to najstarsza część miasta, powstała około 1300 roku. W średniowieczu była otoczona murami obronnymi, a jej zabudowa sięga XIV–XVII wieku. Miasto było ośrodkiem handlowym, usytuowanym nad dopływem Wisły, zdominowanym przez kupców. Główne ulice, takie jak Świętojańska i Nowomiejska, wyznaczały szlak handlowy wiodący ku Bałtykowi.

      Stare Miasto składało się z wąskich, drewnianych kamienic, które po wielkich pożarach zostały zastąpione murowanymi. W XV wieku, gdy miasto stało się stolicą księstwa warszawskiego, rozbudowano jego fortyfikacje, a do połowy XVI wieku wzniesiono barbakan. W XVI i XVII wieku rozwój Starego Miasta nabrał tempa, dzięki inwestycjom związanym z dworem królewskim i przywilejom handlowym.

     Po zniszczeniach w czasie II wojny światowej, miasto zostało prawie całkowicie zrównane z ziemią. Po wojnie, rozpoczęto odbudowę, która miała na celu przywrócenie historycznego charakteru Starego Miasta. Projekt rekonstrukcji, inspirowany obrazami Canaletta, przywrócił XVIII-wieczny wygląd miasta, a Starówka stała się jednym z najlepszych przykładów odbudowy zabytkowych przestrzeni na świecie.